Zeuren over privacy is hip. Vooral de tech-giganten uit het westen van de VS krijgen het vanuit de onderbuik zwaar te verduren en menig buitenlandse overheid is bij voorbaat al de definitie van Big Brother. Opvallend is dat medestudenten vooral zeuren over de privacy-aspecten van gratis diensten zoals de Facebooks, Twitters en Gmails van deze wereld, maar zich zelden druk maken over bedrijven en diensten van eigen bodem waar je wél voor betaalt.
Stel je mijn verbazing voor toen ik begin februari verhuisde en een dag later in OASE zag dat mijn nieuwe adres al bekend was bij de TU/e. Huh? Navraag leerde mij dat de universiteit dit automatisch uit de Basisregistratie Personen van de gemeente ontvangt. Ze vragen dit niet op, de gemeente ‘duwt’ deze informatie (waarschijnlijk via Studielink) ongevraagd naar de TU/e.
Mijn medestudenten deelden mijn verontwaardiging hierover niet – de TU/e mag mijn nieuwe adres toch hebben? Waar men even aan voorbijgaat, is dat het een actie van mijn kant dient te zijn om een adres te updaten en dit niet zonder toestemming aan een niet-overheidsdienst verstrekt moet worden.
Ontvang je een vervangende simkaart voor je telefoon, dan is het eerste sms’je dat je krijgt waarschijnlijk van ING: ‘U heeft een nieuwe simkaart, dus blokkeren we uw TAN-codes voor 48 uur’. Hoe weet ING dit zonder de vrijwillige informatievoorziening van Vodafone? Eigenlijk gaat het ING niks aan dat je een andere simkaart hebt, dit is iets tussen jou en je provider.
Hierbij zwijgen we nog maar over de vele bedrijven in Nederland die je BSN willen noteren voordat ze hun diensten verlenen. Wettelijk verboden, maar anders weigeren ze simpelweg aan je te verkopen. Studenten en overige Nederlanders: zeur híer eens over, in plaats van enkel te ageren tegen gratis online diensten.